لباس های ورزشی که از محیط‌ زیست حفاظت می‌کنند

بنیان‌گذاران برند «واترلاست‌» (Waterlust) که هم در حوزه علوم اقیانوس و هم در حوزه لباس تخصص دارند، از ترکیب این دو برای آموزش و کمک به یک زندگی پایدارتر از نظر زیست محیطی استفاده کرده‌‌‌اند.

پوشانیک_ مسائلی مثل گرمایش زمین، از بین رفتن زیست‌‌‌بوم‌‌‌ها و آلودگی‌‌‌های پلاستیکی، مشکلات بزرگی هستند که هر کسی باید برای آن کاری کند. اما یک فرد چطور می‌تواند در این حوزه‌‌‌ها تفاوت ایجاد کند؟ بنیان‌گذاران برند «واترلاست‌» (Waterlust) که هم در حوزه علوم اقیانوس و هم در حوزه لباس تخصص دارند، از ترکیب این دو برای آموزش و کمک به یک زندگی پایدارتر از نظر زیست محیطی استفاده کرده‌‌‌اند.

هر فردی که لباس شنا یا لباس‌‌‌های مربوط به ورزش‌‌‌های آبی برند واترلاست را می‌‌‌خرد که مثلا منقش به طرح لاک‌پشت‌‌‌های دریایی باشد، مجموعه ایمیل‌‌‌هایی را در مورد نحوه زندگی این لاک‌پشت‌‌‌ها و دیگر واقعیت‌‌‌های علمی در این باره دریافت می‌کند. واترلاست که در میامی واقع شده، می‌‌‌خواهد از طریق فروش لباس‌‌‌ به علاقه‌‌‌مندان به ورزش‌‌‌های آبی و متخصصان این حوزه، در مورد آب‌‌‌های شیرین و جانوران دریایی که در معرض خطر انقراض هستند، آگاهی ایجاد کند. حدود ۱۰‌درصد سود فروش این محصولات به انجام تحقیق و فعالیت‌‌‌هایی مثل توسعه مناطق حفاظت‌‌‌شده یا برنامه‌‌‌های احیای صخره‌‌‌های مرجانی، به سازمان‌هایی که در این حوزه کار می‌کنند هدیه می‌شود.

پاتریک رین، مدیرعامل و بنیان‌گذار ۳۸ ساله واترلاست، مدل کسب و کارش را «پوشاک حامی» می‌‌‌نامد. او که قبلا عضو تیم قایقرانی آمریکا در المپیک بوده و مدرک کارشناسی ارشد در رشته مهندسی اقیانوس و PhD در فیزیک دریایی دارد، مدت‌‌‌ها قصد داشت برای حفاظت از محیط‌زیست اقیانوس، جایی که بیشتر عمرش را در آن گذرانده، کاری کند.

رین، تولید لباس‌‌‌ را در سال ۲۰۱۴ با کمک همسرش فیونا که در امور دریایی تحصیل کرده و خواهر همسرش لارا که طراح لباس و خیاط است، شروع کرد. آنها معتقد بودند تولید لباس‌‌‌های خلاقانه روشی موثر برای جلب توجه افراد به دلایلی است که شرکت به خاطر آنها تاسیس شده است. رین می‌‌‌گوید: «ما تولید لباس را مثل بومی می‌‌‌بینیم که می‌توانیم روی آن داستانی را که می‌‌‌خواهیم ترسیم کنیم و علم را منتقل کنیم.»

در واترلاست، چهار نیرو به صورت تمام وقت کار می‌کنند که شاهد رشد سریعی بوده‌‌‌اند: طی۶ سال، فروش آنها به طور میانگین دو برابر شده و در سال ۲۰۲۱ به ۲ میلیون دلار رسید. قرار بود این شرکت غیرانتفاعی باشد، ‌‌‌ اما رین می‌‌‌گوید این تصمیم دامنه پروژه‌‌‌هایی را که از نظر قانونی حق داشتند انجام دهند محدود و تامین سرمایه را برای این کار سخت می‌‌‌کرد.

رین این واقعیت را پذیرفته که مدیریت یک شرکت پوشاک، هزینه‌‌‌های زیست محیطی هم دارد. او می‌‌‌گوید: «باید به عادت‌‌‌های مصرف‌کننده هم فکر کنیم.» دو سال طول کشید تا شرکت آنها تولیدکننده‌‌‌ای را پیدا کند که بپذیرد کلاه‌‌‌های بیس‌‌‌بال را به صورت ۱۰۰‌درصد با پلاستیک‌های بازیافتی تولید کند. به گفته رین، «به جای اینکه تظاهر کنیم کسب و کارمان هیچ آسیبی به محیط‌زیست وارد نمی‌‌‌کند، تمام توانمان را به کار می‌‌‌بریم که این آسیب را کم و کمتر کنیم.»

اقتصاد آنلاین